Η Μικρή Παραμυθού διαβάζει...
"Λύκε, Λύκε, είσαι εδώ;", του Βασίλη Κουτσιαρή (Εικονογράφηση: Αιμιλία Κονταίου)
Η Μικρή Παραμυθού φοβάται πολύ τον κακό λύκο. Για κάποιο ανεξήγητο, ωστόσο, λόγο λατρεύει να διαβάζει παραμύθια, που έχουν για πρωταγωνιστή εκείνον. Πρόσφατα, έφτασε σε εμάς ένα βιβλίο που δανείζεται το στερεότυπο του κακού λύκου, για να αφηγηθεί μια ιστορία εκφοβισμού, η οποία δεν λαμβάνει χώρα σε ένα δάσος, αλλά στο σχολικό περιβάλλον.
Ήρωας είναι ένα μικρό αγόρι, που για τις ανάγκες της αφήγησης ο συγγραφέας του δανείζει τον ρόλο του μικρού γουρουνιού, αιώνιο θύμα του λύκου στον κόσμο των παραμυθιών. Πηγαίνει στην πρώτη τάξη του σχολείου και πέφτει θύμα των μεγαλύτερων μαθητών (των λύκων), οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας και την αδυναμία του, το απειλούν προκαλώντας του τρόμο, έτσι ώστε οι ίδιοι να επωφελούνται με ποικίλους τρόπους: υλικούς, παίρνοντας το φαγητό του και συναισθηματικούς, νοιώθοντας μια, όχι υγιή, ικανοποίηση, όταν υποβιβάζουν και ασκούν βία σε κάποιον ηλικιακά και σωματικά κατώτερο από αυτούς. Όλα αυτά γίνονται, ώσπου το μικρό γουρουνάκι ανακαλύπτει τυχαία ότι και οι υπόλοιποι συμμαθητές του έχουν, ο καθένας ξεχωριστά, τον δικό του προσωπικό "λύκο" (είτε αυτός λέγεται αλεπού, είτε γάτος) και αν ενώσουν τις δυνάμεις τους όλοι μαζί και ενημερώσουν για αυτό που τους συμβαίνει, τότε ο λύκος, η αλεπού και ο γάτος του καθενός από αυτούς, θα πάψουν να μοιάζουν τόσο φοβεροί!
Μία ιστορία με γραφή γεμάτη ευαισθησία, που ξέρει να μιλάει κατευθείαν στις καρδιές των παιδιών. Προκειμένου, ένα κοινωνικό φαινόμενο τόσο σύνθετο, να γίνει κατανοητό στις μικρές ηλικίες, χρησιμοποιούνται μεταφορικά τα γνωστά, από τα παραμύθια, σύμβολα του κακού: ο λύκος, η αλεπού, ο γάτος, ώστε να ταυτιστούν με τα πρόσωπα εκείνα που παρενοχλούν και εκφοβίζουν τους μικρούς μαθητές, οι οποίοι, για τις ανάγκες της διήγησης, έχουν λάβει, αντίστοιχα, τους ρόλους του γουρουνιού, της κοτούλας, του ποντικού κλπ. Η εικονογράφηση της Αιμιλίας Κονταίου χρησιμοποιεί έξυπνα τα αλληγορικά στοιχεία του βιβλίου, δημιουργώντας ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Ένα παιδί, που ο φόβος έχει γίνει η καθημερινότητά του, θα καταφέρει να βρει την ασπίδα του στους συμμαθητές και τους φίλους του, όταν όλοι μαζί θα τολμήσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια σε ό,τι τα τρομοκρατεί. Σε έναν κόσμο, όπου όλοι τελικά έχουν τον λύκο τους, το να προσπαθεί κανείς να αντιμετωπίσει ό,τι τον φοβίζει, είναι και αυτό που θα διακρίνει τον γενναίο από τον δειλό, τον τολμηρό από τον λιποτάκτη.
Ήρωας είναι ένα μικρό αγόρι, που για τις ανάγκες της αφήγησης ο συγγραφέας του δανείζει τον ρόλο του μικρού γουρουνιού, αιώνιο θύμα του λύκου στον κόσμο των παραμυθιών. Πηγαίνει στην πρώτη τάξη του σχολείου και πέφτει θύμα των μεγαλύτερων μαθητών (των λύκων), οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας και την αδυναμία του, το απειλούν προκαλώντας του τρόμο, έτσι ώστε οι ίδιοι να επωφελούνται με ποικίλους τρόπους: υλικούς, παίρνοντας το φαγητό του και συναισθηματικούς, νοιώθοντας μια, όχι υγιή, ικανοποίηση, όταν υποβιβάζουν και ασκούν βία σε κάποιον ηλικιακά και σωματικά κατώτερο από αυτούς. Όλα αυτά γίνονται, ώσπου το μικρό γουρουνάκι ανακαλύπτει τυχαία ότι και οι υπόλοιποι συμμαθητές του έχουν, ο καθένας ξεχωριστά, τον δικό του προσωπικό "λύκο" (είτε αυτός λέγεται αλεπού, είτε γάτος) και αν ενώσουν τις δυνάμεις τους όλοι μαζί και ενημερώσουν για αυτό που τους συμβαίνει, τότε ο λύκος, η αλεπού και ο γάτος του καθενός από αυτούς, θα πάψουν να μοιάζουν τόσο φοβεροί!
Μία ιστορία με γραφή γεμάτη ευαισθησία, που ξέρει να μιλάει κατευθείαν στις καρδιές των παιδιών. Προκειμένου, ένα κοινωνικό φαινόμενο τόσο σύνθετο, να γίνει κατανοητό στις μικρές ηλικίες, χρησιμοποιούνται μεταφορικά τα γνωστά, από τα παραμύθια, σύμβολα του κακού: ο λύκος, η αλεπού, ο γάτος, ώστε να ταυτιστούν με τα πρόσωπα εκείνα που παρενοχλούν και εκφοβίζουν τους μικρούς μαθητές, οι οποίοι, για τις ανάγκες της διήγησης, έχουν λάβει, αντίστοιχα, τους ρόλους του γουρουνιού, της κοτούλας, του ποντικού κλπ. Η εικονογράφηση της Αιμιλίας Κονταίου χρησιμοποιεί έξυπνα τα αλληγορικά στοιχεία του βιβλίου, δημιουργώντας ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Ένα παιδί, που ο φόβος έχει γίνει η καθημερινότητά του, θα καταφέρει να βρει την ασπίδα του στους συμμαθητές και τους φίλους του, όταν όλοι μαζί θα τολμήσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια σε ό,τι τα τρομοκρατεί. Σε έναν κόσμο, όπου όλοι τελικά έχουν τον λύκο τους, το να προσπαθεί κανείς να αντιμετωπίσει ό,τι τον φοβίζει, είναι και αυτό που θα διακρίνει τον γενναίο από τον δειλό, τον τολμηρό από τον λιποτάκτη.
Θα καταφέρει, άραγε, το γουρουνάκι να αντιταχθεί στους λύκους του; Για να το μάθετε, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το παραμύθι του Βασίλη Κουτσιαρή, που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική. Εμείς, πάντως, το απολαύσαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια