Η Μικρή Παραμυθού συλλογιέται ...
"Τα ωραία παραμύθια δεν έχουν ηλικία"
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε με παραμύθια, κάποιοι εξακολουθούμε να ζούμε με αυτά. Παραμύθια για νεράιδες και δράκους, ιππότες, μικρά κορίτσια με κόκκινες φορεσιές, γοβάκια και πρίγκιπες, φανταστικές ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά.
Σε ποιους, όμως, ανήκουν τα παραμύθια; Στα μικρά παιδιά, που περιμένουν τις πρώτες νυχτερινές ώρες πριν κοιμηθούν, να ακούσουν μύθους για αερικά και ξωτικά από τα χείλη μιας κουρασμένης μαμάς, στους παραμυθάδες που τα γράφουν επιστρατεύοντας με περισσή μαεστρία όλη τους τη φαντασία ή σε αυτούς που τα διηγούνται, άλλες φορές με περισσότερη και άλλες με λιγότερη διάθεση;
Έχουν τα παραμύθια συγκεκριμένους παραλήπτες ή, ακόμη πιο σημαντικό, απευθύνονται σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες; Οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι πάντως, όπως και τα μεγάλα οργανωμένα βιβλιοπωλεία, προτείνουν συγκεκριμένες ηλικίες σε κάθε έκδοσή τους.
Πολλές φορές μου έχει τύχει να επισκεφθώ βιβλιοπωλείο (κυρίως μεγάλο, ξέρετε αυτά που θυμίζουν λίγο σούπερ μάρκετ) και χαζεύοντας παιδικά βιβλία για την μικρή παραμυθού μου, να έρθω αντιμέτωπη με την εκάστοτε ενημερωμένη, πλην όμως δογματική πωλήτρια, η οποία ξεκινώντας πάντα από την ερώτηση, τί ηλικίας είναι το παιδάκι σας, καταλήγει σε σωρεία προτάσεων για βιβλία, των οποίων ο "κατασκευαστής" στις "οδηγίες χρήσης" έχει γράψει ξεκάθαρα ότι απευθύνονται αποκλειστικά και μόνο σε παιδάκια ηλικίας 3-5 ετών. Έχει συμβεί σχεδόν να με επιπλήξει πωλήτρια, επειδή, πλέον, δεν λαμβάνω υπόψιν την ηλικία που προτείνεται στο οπισθόφυλλο κάθε βιβλίου ή στο ράφι κάθε βιβλιοπωλείου και αγοράζω, απλώς, αυτό που μου αρέσει ή αυτό που πιστεύω ότι θα αρέσει στο παιδί μου.
Εν μέρει, καλώς κάνουν. Ωστόσο, το τί μπορεί να ακούσει ή το τί μπορεί να διαβάσει το κάθε παιδί, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το πόσο εκπαιδευμένο είναι (κυρίως από το σπίτι του), στο να ακούει ή να διαβάζει βιβλία, εν προκειμένω παιδικές ιστορίες. Με τη Μέμα διαβάζουμε παρέα κάθε βράδυ (πολλές φορές και κατά την διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας), από τότε που ήταν δέκα ημερών. Πλέον, έχουμε φτάσει στο να της αγοράζω βιβλία για μεγαλύτερα, από την ηλικία της, παιδιά, προσπαθώντας να της εξηγήσω με απλά λόγια το νόημά τους ή απλά της τα διαβάζω, φέρνοντάς την σε επαφή με καινούριες λέξεις και έννοιες.
Εξάλλου, σκοπός του παραμυθιού δεν είναι μόνο να διδάξει, αλλά να χαλαρώσει το παιδί με την ήρεμη φωνή της μητέρας του και να το εξοικειώσει με τα βιβλία, φέρνοντάς το ολοένα και πιο κοντά στον κόσμο του διαβάσματος. Κοινώς, αυτό θα μπορούσε να γίνει με οποιοδήποτε γραπτό κείμενο, από περιοδικό έως φιλοσοφική διατριβή. Ωστόσο, επιλέγουμε τα παραμύθια, που είναι πάντα πιο ευχάριστα για το παιδικό αυτί και το βοηθούν να σχηματίσει στο μυαλό του όμορφες εικόνες.
Έχουν, λοιπόν, τα παραμύθια ηλικία; Η απάντηση είναι όχι! Γιατί, παραλλάζοντας μία φράση του Πάμπλο Νερούντα, τα παραμύθια, όπως και τα ποιήματα, ανήκουν σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, από το πολύ μικρό παιδί, το οποίο αρέσκεται μόνο στο να χαζέψει τις όμορφες εικόνες, έως τον αναλφάβητο εργάτη, που μη μπορώντας να διαβάσει στο παιδί του, απλά δημιουργεί ιστορίες από το μυαλό του και από την κουρασμένη, έπειτα από μία ολόκληρη ημέρα δουλειάς, μαμά έως την γιαγιά και τον παππού, που διαβάζοντας νοσταλγούν τα δικά τους παιδικά χρόνια.
Τα πραγματικά ωραία παραμύθια ανήκουν σε όλους εκείνους που θέλουν να τα ακούσουν. Εμείς, απλά, ας τα διαβάσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια