το "Ελίτσα ή Παπαρουνα;", του Μάνου Κοντολέων
(Εικονογράφηση: Βασίλης Παπατσαρούχας)
Είτε είμαστε φιλόζωοι, είτε αγνοούμε την ύπαρξη των ζώων, είτε είμαστε λάτρεις των παιδικών βιβλίων, είτε μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, το βιβλίο "Ελίτσα ή Παπαρούνα;" θα το αγαπήσουμε, για διαφορετικούς - ο καθένας - λόγους.
Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού αγοριού, που ανακαλύπτει τυχαία, δίπλα στις ρίζες μιας ελιάς και ανάμεσα σε κατακόκκινες παπαρούνες, ένα θηλυκό κουτάβι με τρίχωμα γκρίζο σαν το χρώμα του ξύλου της ελιάς, μάτια σκούρα πράσινα σαν τους καρπούς του δέντρου και γλωσσίτσα κατακόκκινη σαν πέταλο παπαρούνας. Το αγόρι υιοθετεί το σκυλάκι και μαζί ζουν ο ένας για τον άλλο. Απόφαση για το όνομά του δεν θα πάρει ποτέ, αφού τη μια το φωνάζει Ελίτσα, την άλλη Παπαρούνα, χωρίς να μπορεί να καταλήξει ποιο από τα δύο του ταιριάζει καλύτερα. Ώσπου κάποτε, το ζωάκι αρρωσταίνει, σκορπώντας θλίψη στο μοναχικό αγόρι. Tο τέλος της ιστορίας, όμως, δεν θα γραφτεί τόσο σύντομα.
Ένα παλιό σχετικά (κυκλοφόρησε το 2009) παιδικό βιβλίο γραμμένο σε υπέροχα ελληνικά, από τον πολυγραφότατο και βραβευμένο Μάνο Κοντολέων και στολισμένο με τις μοναδικές ζωγραφιές ενός από τους αγαπημένους εικονογράφους της Μικρής Παραμυθούς, του Βασίλη Παπατσαρούχα. Πρόκειται για ένα παραμύθι που υμνεί τη φιλία, τη συντροφικότητα, το μοίρασμα των υλικών αγαθών και της αγάπης, την ανιδιοτελή προσφορά και την απλόχερη φροντίδα. Μία ιστορία λιγάκι θλιμμένη, που στο τελείωμά της γίνεται ένα αισιόδοξο μήνυμα και αγκαλιάζει όλους εκείνους που πόνεσαν ή πονούν για μία απώλεια. Μία ιδιαίτερη διήγηση, για τα μοναχικά αγόρια και την αγάπη προς και από τα ζώα, που μόνο καλύτερους μπορεί να μας κάνει. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στις μνήμες και τις αναμνήσεις, που συνεχίζουν να υπάρχουν για εμάς, ακόμη και χωρίς εμάς. Χαρακτηριστική λεπτομέρεια στην εικονογράφηση, το παραμύθι του Lewis Carroll, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, που κρατά στα χέρια του το αγόρι σε μια από τις σελίδες του βιβλίου, το οποίο γνωρίζουμε ότι ο εικονογράφος αγαπά πολύ.
Θα είμαι ειλικρινής λέγοντας ότι το συγκεκριμένο βιβλίο δεν μας κέρδισε από την πρώτη ανάγνωση. Μας κατέκτησε, ωστόσο, χάρη στις όμορφες εικόνες που σχηματίζουν οι λέξεις, τις οποίες τόσο έντεχνα ταίριαξε ο συγγραφέας και χάρη στα σπουδαία μηνύματα που μεταφέρει στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες του. Η έκδοση είναι προσεγμένη και καλαίσθητη, αποτέλεσμα της φροντίδας του εκδοτικού οίκου Άγκυρα. Η Μικρή Παραμυθού και εγώ, χαρίσαμε στην Ελίτσα ή Παπαρούνα μία θέση στη βιβλιοθήκη μας και κάναμε χώρο στα ράφια μας για έναν συγγραφέα, που όταν είναι - ή θέλει να είναι - αισιόδοξος, τότε γράφει για παιδιά!*
* Η φράση είναι δανεισμένη από την προσωπική ιστοσελίδα του συγγραφέα www.kontoleon.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια