Η Μικρή Παραμυθού διαβάζει...

το "Δεν θα σε πειράξει κανείς", του Βασίλη Κουτσιαρή (Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου)

Πρόσφατα έφτασε στα χέρια μας ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, που αν μπορούσα να το περιγράψω με μία και μόνη λέξη θα ήταν "συγκινητικό". Πρόκειται για το ολοκαίνουριο εγχείρημα του Βασίλη Κουτσιαρή,  που μόλις κυκλοφόρησε από την Ελληνοεκδοτική και σε εμάς, τουλάχιστον, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

'Ηρωάς του ένα μικρό αγόρι, που για τις ανάγκες της ιστορίας υιοθετεί (όπως και τα υπόλοιπα πρόσωπα του παραμυθιού) την ταυτότητα ενός μικρού γάτου. Αφανής του ήρωας ο αδελφός του, για τον οποίο δεν μαθαίνουμε παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες. Ο Ματίας ήταν ατίθασος και συχνά προκαλούσε παράπονα για την συμπεριφορά του. Όταν, λοιπόν, άρχισε να επεμβαίνει ο ίδιος την εμφάνισή του, είτε κουρεύοντας τις τρίχες της κεφαλής του, είτε ξεριζώνοντας τα μουστάκια του, κανείς δεν απόρησε, μιας και όλοι τον θεωρούσαν ένα "άτακτο παιδί". Η εικόνα του προκαλούσε την κοροϊδία των συμμαθητών του, αλλά αυτό έδειχνε να μην τον ενδιαφέρει, αντίθετα έμοιαζε να το αποζητά. Η δασκάλα του στο σχολείο ήταν η μόνη που φαινόταν να τον καταλαβαίνει και εκείνη που στάθηκε δίπλα του, διαβεβαιώνοντάς τον πως δεν θα τον πειράξει κανείς. Ένα μεσημέρι οι γονείς και ο αδελφός του επιστρέφουν από το ταξίδι τους και τότε ο αναγνώστης βρίσκεται μπροστά σε μια συνταρακτική αλήθεια και τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ο Ματίας έκανε όσα έκανε.

Ένα βιβλίο - ύμνος στην ανιδιοτελή προσφορά, πλημμυρισμένο από αγάπη, γενναιοδωρία και αλτρουισμό. Είναι λες και έχει γραφτεί ολόκληρο προκειμένου να παρουσιαστεί το τέλος του και μόνο, όπου κορυφώνεται όλο το βαθύτερο νόημα της ιστορίας. Ένα παραμύθι που παρουσιάζει με αγνό και αθώο τρόπο - κατάλληλο για τα παιδικά αυτιά - μία τρομακτική πραγματικότητα, με κεντρικό πρόσωπο ένα μικρό παιδί που δεν θέλει να προκαλέσει, απλώς να προετοιμάσει το έδαφος για ένα άλλο μικρό παιδί. Η ατμοσφαιρική εικονογράφηση της Κατερίνας Βερούτσου συμπληρώνει ιδανικά το θέμα  και φορτίζει  ακόμη περισσότερο συγκινησιακά τον αναγνώστη. 

Δεν γνωρίζω  αν αυτό το βιβλίο περισσότερο με μελαγχόλησε ή με ξάφνιασε. Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως θέλω να το διαβάζω ξανά και ξανά, μέχρι να πάψει πια να με συγκινεί τόσο πολύ. Και δανειζόμενη μία φράση από το οπισθόφυλλο, αναρωτιέμαι και εγώ: Αλήθεια, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν αγαπάμε αληθινά;