Η Μικρή Παραμυθού διαβάζει...

το "Οι Πλούσιες Ώρες του Ζακομινούς Γκενσμπορό", της Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ

"...Υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν ταλέντο, και άλλοι που είναι άτυχοι. Υπάρχουν εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα απολύτως, και άλλοι που δεν παίρνουν χαμπάρι. Υπάρχουν εκείνοι που δε βλέπουν παρά μόνο την κακή πλευρά των πραγμάτων, και ορισμένοι που δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα. Υπάρχουν πολλοί που δεν τολμούν να πουν λέξη, αρκετοί που σφίγγουν τα δόντια, και ένα σωρό που πάνε και τρώνε μόνοι τους τα μούτρα τους. Το σημαντικό είναι να αποφύγεις να είσαι κάποιος απ' όλους αυτούς...", πίστευε βαθιά ο μικρός ήρωας και νέος αγαπημένος της Μικρής Παραμυθού, που προικισμένος με ένα όνομα δυσανάλογα μεγάλο του δικού του μεγέθους και της ηλικίας του, πορεύτηκε την ζωή του με γνώμονα ότι όποιος δεν έχει αυτό που αγαπά, πρέπει να αγαπά αυτό που έχει.

Ο Ζακομινούς Γκενσμπορό είναι ένας μικρός λαγός με μεγάλες ανησυχίες, στην ζωή του οποίου έτυχαν ευτυχείς αλλά και ατυχείς συγκυρίες. Όλος ο βίος του παρουσιάζεται μέσα από τις εκπληκτικές εικόνες της Rebecca Dautremer, η οποία ζωγραφίζει με πάθος όλες τις σημαντικές του στιγμές: τις χαρές, τις λύπες, τις ατυχίες, τις συγκυρίες, τις φιλίες και τα ταξίδια του. Κάνοντας τον απολογισμό της ζωής του, συνειδητοποιεί στο τέλος πόσο τυχερός υπήρξε, ακόμη και αν άργησε να το καταλάβει. Γεννήθηκε με κληρονομιά το όνομα του παππού του, Τζακόμινους Σταν Μάρλοου Λιούις Γκενσμπορό, επιλογή της γιαγιάς του, Μπεατρίξ Γκενσμπορό. Αγαπήθηκε από τους γονείς του, κύριο και κυρία Γκενσμπορό, τους πιστούς του φίλους, Πολικάρπ, Σεζάρ, Αγκατόν, Μπάιρον, Λεόν και Ναπολεόν, την σύντροφό του, Ντους Βιντόκ και τα τρία του παιδιά, Τζουν, Νιλς και Μόνα, και αυτό από μόνο του ήταν αρκετό για να τον κάνει πολύ δυνατό. Μεγάλωσε, ταξίδεψε, πολέμησε, αγάπησε, έκλαψε, έζησε. Στα μέσα της ζωής του επιβιβάστηκε στο τρένο της ρουτίνας, που πήγαινε πιο γρήγορα απ' όλα τα άλλα, στερώντας του τον χρόνο να φιλοσοφεί, να αναζητά και να σκέφτεται. Πλέον, για να ονειρευτεί έπρεπε να κοιμηθεί. Ίσως, όμως, ο Αγκατόν να είχε δίκιο, όταν επέμενε ότι δεν έβλεπε την ευτυχία του γιατί αυτή ήταν πολύ μεγάλη. Έστω και αργά, ο Ζακομινούς νευρίασε και αυτό ήταν που τον ζωντάνεψε και πάλι. Έτσι, παρόλο που γινόταν λιγάκι παππούλης, κατάλαβε πως ο καιρός περνάει και τα πάντα είναι περαστικά και εφήμερα και ξεκίνησε και πάλι να απολαμβάνει...και αυτό ήταν καλό! Ώσπου έφτασε στη δύση της ζωής του και άρχισε πλέον να αποζητά τα πιο απλά, εκείνα που πάντοτε θεωρούσε δεδομένα: από τον μεταλλικό ήχο της ομπρέλας της Ντους, έως τα κουρασμένα βήματα των φίλων του μέσα στο χιόνι.

Η Rebecca Dautremer, χρησιμοποιώντας για ήρωες ζώα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, παρουσιάζει τα διαφορετικά πορτραίτα του ίδιου ήρωα, μέσα από την ανασκόπηση ολόκληρης της ζωής του, στεκόμενη κάθε φορά και σε διαφορετική ηλικία. Κατ' αυτό τον τρόπο συνθέτει την προσωπικότητά του, έτσι όπως διαμορφώθηκε από την γέννηση έως και τον θάνατό του, ενώ παράλληλα προσδιορίζει την θέση του στον κόσμο, η αναζήτηση της οποίας πήρε στον Ζακομινούς πολύ καιρό. Μέσα από ένα παιδικό βιβλίο, προβάλλει πώς τυχαία περιστατικά της ζωής, όπως μία μικρή τουμπίτσα στην αρχή των τεσσάρων σκαλοπατιών της βεράντας, είναι δυνατόν να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα, τα γνωρίσματα και την συμπεριφορά, επομένως την πορεία ζωής κάποιου ανθρώπου. Εξαιτίας των σύνθετων νοημάτων που περιέχει - για τη ζωή, τα όνειρα και τους στόχους, τον θάνατο και τόσα ακόμα - απευθύνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας.

Ένα βιβλίο που δίνει χώρο στις εικόνες να μιλήσουν μόνες τους, περιορίζοντας το κείμενο που λειτουργεί συμπληρωματικά, σαν πρώτα να ζωγραφίστηκε και έπειτα να γράφτηκε. Δημιουργία της πιο ταλαντούχας - κατά την γνώμη μου - εικονογράφου της γενιάς της, αποτελεί ολόκληρο ένα έργο τέχνης. Οι εικόνες είναι τόσο εκπληκτικές, που αξίζει να το αποκτήσει κανείς και μόνο για αυτές. Το κείμενο αρκετά φιλοσοφημένο, σε κάποια σημεία ελαφρώς μελαγχολικό, σε βουτάει βαθιά στις αλήθειες της ζωής, προσφέροντας ταυτόχρονα μαθήματα ψυχολογίας.

Ο Ζακομινούς μια μέρα ανοιξιάτικη σκέφτηκε πως δεν υπήρξε ήρωας, και η ζωή του ήταν απλή, μικρή, γενναία, αλλά γεμάτη. Μια ωραία ζωούλα που έκανε καλά τη δουλειά της, την οποία άξιζε που την έζησε και την αγάπησε πολύ, ας του έδωσε μια τουμπίτσα, ένα τρελοπόδαρο και ένα σωρό μπελάδες. Και αναλογιζόμενος αυτά πολύ ήσυχα αποκοιμήθηκε κάτω από μια μυγδαλιά, κλείνοντας έναν κύκλο ζωής που αποτελούνταν από πολλές και πλούσιες ώρες!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.