...ιστορίες του Αισώπου σε διασκευή της Ιωάννας Μπαμπέτα!
"Στην Πολιτεία του Αισώπου που είχε δάση και λιβάδια, ποτάμια και λίμνες, βουνά και θάλασσες, ζούσε και ο Αίσωπος. Από το παράθυρο του σπιτιού του παρακολουθούσε ζώα μικρά και μεγάλα να συζητούν, να μαλώνουν, να γλεντούν, να χαίρονται και να θυμώνουν. Έπειτα, έπαιρνε το φτερό του, το βουτούσε στο μελάνι και κάθε φορά μια νέα ιστορία γέμιζε το χαρτί".
Τέσσερις πασίγνωστες ιστορίες του Αισώπου, επανεκδίδονται σε διασκευή της Ιωάννας Μπαμπέτα και εικονογράφηση του Γιώργου Πετρίδη, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μικρά βιβλιαράκια 32 σελίδων, με ευχάριστη εικονογράφηση και ευδιάκριτη γραμματοσειρά, που απευθύνονται σε αναγνώστες ηλικίας από 2 ετών και άνω.
"Το Λιοντάρι και το Ποντίκι"
Μια μέρα, ένα πεινασμένο Ποντίκι μπήκε κρυφά στο σπίτι του βασιλιά των ζώων, για να πάρει λίγο από το φαγητό που του άφηναν κάθε πρωί τα υπόλοιπα ζώα του δάσους. Το Λιοντάρι το τσάκωσε, παρόλα αυτά το λυπήθηκε και το άφησε να ζήσει. Το Ποντίκι, όμως, δεν ξέχασε ποτέ την καλοσύνη του και θέλησε να την ανταποδώσει, όταν το Λιοντάρι βρέθηκε σε κίνδυνο. Γιατί, ακόμη και ένα μικρό και αδύναμο ποντίκι, μπορεί να βοηθήσει ένα μεγάλο και δυνατό λιοντάρι. Γι' αυτό και δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάς κάποιον. Μπορείτε να διαβάσετε απόσπασμα του βιβλίου εδώ.
"Η Αλεπού και ο Πελαργός"
Η Αλεπού κάθε φθινόπωρο αποχαιρετούσε τον γείτονά της, τον Πελαργό, και κάθε άνοιξη περίμενε την επιστροφή του με ανυπομονησία, κοιτώντας ψηλά στον ουρανό. Μιας και εκείνη δεν είχε ταξιδέψει πολύ, άκουγε με προσοχή - και λιγάκι ζήλια - για όσα θαυμαστά είχε αντικρίσει εκείνος. Ώσπου που μια μέρα αποφάσισε να τον καλέσει σε δείπνο και να του σκαρώσει μια φάρσα. Του σέρβιρε τη σούπα σε ένα πολύ ρηχό πιάτο, από το οποίο εκείνος δεν μπορούσε να φάει, εξαιτίας του μεγάλου ράμφους του. Την επομένη, ο νηστικός Πελαργός αποφάσισε να της ανταποδώσει την πρόσκληση σε δείπνο, αλλά και το αστείο, δίνοντάς της ένα καλό μάθημα. Γιατί δεν πρέπει να κάνεις ποτέ στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν. Μπορείτε να διαβάσετε απόσπασμα του βιβλίου εδώ.
"Ο Λαγός και η Χελώνα"
Ο Λαγός ήταν ο πιο γρήγορος σε όλη την πολιτεία και καμάρωνε γι' αυτό. Η αργή Χελώνα, με περισσό θάρρος και θράσος, αποφάσισε μια μέρα να τον προκαλέσει σε αγώνα δρόμου. Ξεκινούν, λοιπόν, ένα πρωί τον αγώνα, που θα είχε ως αφετηρία την καρυδιά και τέρμα την ιτιά. Η Χελώνα, το βράδυ πριν τον μεγάλο αγώνα, έφαγε υγιεινά και κοιμήθηκε νωρίς, αντίθετα από τον Λαγό που έπαιζε και τραγουδούσε μέχρι αργά. Την επόμενη μέρα, όλα τα ζώα μαζεύτηκαν να δουν τον μεγάλο αγώνα. Όλοι ήταν σίγουροι για το αποτέλεσμα. Μήπως, όμως, νικά εκείνος που επιμένει και κοπιάζει κι όχι αυτός που για τα προσόντα του κομπάζει; Μπορείτε να διαβάσετε απόσπασμα του βιβλίου εδώ.
"Η Καρακάξα με τα δανεικά φτερά"
Η Καρακάξα θαύμαζε τα παγόνια για την πλουμιστή, πολύχρωμη ουρά τους. Αρνούνταν τις προσκλήσεις που της απηύθυναν οι άλλες καρακάξες και προτιμούσε να μένει μόνη, με την ελπίδα κάποτε να την καλέσουν σε παιχνίδι τα παγόνια. Μια μέρα, μάζεψε τα σκόρπια τους φτερά και με αυτά στόλισε τα κατάμαυρα δικά της. Εκείνη, όλο καμάρι, προσπέρασε τις υπόλοιπες καρακάξες και πλησίασε τα παγόνια. Μόνο που η ίδια δεν ήταν παγόνι, κι ούτε θα γινόταν ποτέ. Μήπως, θα έπρεπε να αγαπά περισσότερο τον εαυτό της και να μην προσποιείται κάτι που δεν είναι; Μπορείτε να διαβάσετε απόσπασμα του βιβλίου εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια