... ολοκαίνουριες κυκλοφορίες των εκδόσεων Μάρτης
(Μέρος Α΄)
"Τι βλέπεις όταν κοιτάζεις ένα δέντρο;", της Emma Carliste
Σελίδες: 40
Ηλικία: 4+
Μετάφραση: Μυρσίνη Γκανά
"'Οταν μία βόλτα πηγαίνεις πες μου, στα δέντρα τι βλέπεις; Φύλλα και κλαράκια και κλαδιά; Ή κάτι που μοιάζει να έχει καρδιά, που ζει και αναπνέει και στον άνεμο χορεύει; [...]"
Πρόκειται για ένα πανέμορφα εικονογραφημένο βιβλίο, που παρότι δεν είναι για τη ηλικία της κόρης μου, το κράτησα στη βιβλιοθήκη της καθώς το θεωρώ διαχρονικό και πολύ τρυφερό. Είναι γραμμένο σε στιχάκια, κυρίως με τη μορφή ερωτήσεων, και έχει λόγο απλό, ενώ ταυτόχρονα είναι βαθιά διδακτικό χωρίς να κουράζει. Η δημιουργός του προσπαθεί να ενθαρρύνει το διάλογο και να κάνει τον αναγνώστη να δει προσεκτικά και να παρατηρήσει τη φύση γύρω του, βλέποντας πέρα από το προφανές. Θέτει ερωτήματα, που μπορούν να αποτελέσουν την αφορμή για πολύ ενδιαφέρουσες ερωταπαντήσεις, ενώ συνάμα επιδιώκει να "διδάξει" το πόσο ξεχωριστό είναι το κάθε δέντρο, παρόλο που φαινομενικά μπορεί να δείχνει όμοιο με κάποιο άλλο. Συνοδεύεται από εικόνες της φύσης με γήινα χρώματα, που σε ηρεμούν και σε ταξιδεύουν. Κατά τη γνώμη μου, ιδανικό ανάγνωσμα για την ανάπτυξη αμέτρητων (κυριολεκτικά) συζητήσεων με παιδιά προσχολικής ηλικίας, σε θέματα που αφορούν τη φύση και το νοιάξιμο προς αυτή, τη μοναδικότητα και την αγάπη. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει δισέλιδο ενημερωτικό σημείωμα, σχετικά με τις ομοιότητες μεταξύ ανθρώπων και δέντρων και πώς μπορεί κανείς να μοιάσει περισσότερα σε αυτά (δικό μου αγαπημένο κομμάτι από όλο το βιβλίο). Το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
"Το καταφύγιο της λύπης", των Anne Booth (κείμενο) & David Litchfield (εικονογράφηση)
Σελίδες: 40
Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη
"Η Λύπη ήρθε να ζήσει μαζί μου κι έτσι φτιάχνω γι' αυτήν ένα καταφύγιο...".
Τα δικά μου λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν αυτό το βιβλίο, το οποίο θα πρέπει κανείς να ξεφυλλίσει για να καταλάβει πόσο σπουδαίο είναι! Κεντρικός ήρωας είναι ένα Αγόρι και η Λύπη του, την οποία οι δημιουργοί προσπαθούν να παρουσιάσουν ως μία φυσική οντότητα, εξ ου και το κεφαλαίο γράμμα Λ. Το Αγόρι αποδέχεται τη Λύπη του και μαζί με αυτήν όλα τα αρνητικά του συναισθήματα. Το βιβλίο ξεκινά άλλωστε με την παραδοχή ότι η Λύπη ήρθε για να ζήσει μαζί του, κάτι που αποτελεί το δεδομένο της συγκεκριμένης ιστορίας, μιας και το περιεχόμενο αφορά στο πώς ο ήρωας θα καταφέρει να τη διαχειριστεί. Το Αγόρι (και αποδέκτης της Λύπης) θα της φτιάξει ένα καταφύγιο, όπου θα της επιτρέψει να γίνει μεγάλη ή μικρή, να κάθεται σιωπηλή ή να κάνει φασαρία, να στέκεται στα σκοτεινά και συνάμα να έχει την επιλογή να χρησιμοποιήσει κεριά ή λάμπες. Θα της φτιάξει έναν μικρό κήπο για να έρχονται την άνοιξη τα πουλιά και ένα σωρό ακόμα, κυρίως, όμως, το Αγόρι θα της δώσει το δικαίωμα της επιλογής. Αν θέλει θα μπορεί η Λύπη του να ανοίγει τα παράθυρα και να ρουφάει την ευωδιά των καλοκαιρινών λουλουδιών, αν θέλει θα μπορεί να κοιτάζει τα φθινοπωρινά φύλλα και να κλαίει, να ανάβει φωτιές και να χορεύει γύρω τους ή να κάθεται ήσυχα και να παρακολουθεί τις φλόγες. Η Λύπη του θα είναι πάντοτε αποδεκτή από το ίδιο να κάνει ό,τι νιώθει πως έχει ανάγκη. Το Αγόρι θα μπορεί μόνο να της προσφέρει ένα καταφύγιο και την ελευθερία να μπορεί κάποτε να βγει από αυτό και να κοιτάξουν μαζί τον όμορφο κόσμο! Ένα καταπληκτικό βιβλίο που αφορά στα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών, στην αποδοχή τους, τη διαχείρισή τους και τη συμφιλίωσή τους με αυτά. Στα συν του και η καταπληκτική εικονογράφηση του David Litchfield. Απλά εξαιρετικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια